ฟิค Short fic 2ne1 bigbang VOL.3

ลำดับตอนที่ #8 : Just Friend : Part 7

ขอโทษที่มาต่อช้าไปและหายไปนานเลย. ช่วงนี้เบลอสุดๆสมองไม่แล่นเลยT^T

�

�

�

� � � �ถ้าถามว่าควอนจียงสารภาพรักกับเพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่ออย่างบอมมี่หรือยัง � บอกตรงๆให้ได้ยินทั่วกันไปเลยว่ายัง-_- � คือถ้าจะถามว่ารออะไรอยู่คงบอกได้ว่ารอทั้งโอกาสและรอคนทีี่จะไปสารภาพนี่แหละ-_- �ไม่รู้ทำไมที่คณะของบอมมี่ถึงวุ่นวายขนาดนั้นก็ไม่รู้ �ทั้งมีเรียนเสริมทั้งทำรายงานจนเค้าแทบจะเห็นเพื่อนตัวดีหน้าทิ่มกองหนังสือตายอยู่แล้ว �แถมหนังสือแต่ละเล่มที่เพื่อนเค้าแบกก็หนักเหลือเกินจนอดสงสารไม่ได้ �แต่เห็นบอมมี่บอกว่าถ้าส่งงานวันนี้เสร็จแล้วก็จะไม่วุ่นวายแล้ว �เพราะฉะนั้นตอนนี้ควอนจียงก็เลยมานั่งรอคุณปาร์คบอมที่หน้าตึกคณะเพื่อจะหาโอกาสพาเจ้าตัวไปสร้างโมเม้นท์ในการบอกรักแบบปกติบ้าง-_-

�

�

�

� � � � ระหว่างที่นั่งรอก็ฟังเพลงไปด้วยก่อนจะดูนาฬิกาอีกรอบ �อีกไม่กี่นาทีบอมมี่ก็คงจะเลิกคลาสแล้ว �และก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆเพราะเค้าเห็นเพื่อนในคลาสบอมมี่บางคนที่พอจำหน้าได้ทยอยลงมาจากตึกกันบ้างแล้ว �จียงถอนหูฟังออกก่อนจะมองหาบอมมี่แล้วก็เห็นว่าเพื่อนตัวดีกำลังทำหน้าลั้ลล้าใส่โลกเหลือเกิน-_- �สงสัยจะดีใจที่งานทั้งหลายแหล่เสร็จแล้วแน่ๆ แต่การกระโดดหยองแหยงลงบันไดมาทั้งที่ใส่รองเท้าส้นสูงนั่นมันไม่ใช่เรื่องดีเลยซักนิด

�

�

�

"อย่ากระโดด �เดินดีๆซิ-_-" �เค้าดุน้อยๆก่อนจะเดินเข้าไปหาบอมมี่ที่ทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนเค้าดุ �แต่มันน่าดุไหมละถ้าเจ็บตัวขึ้นมาจะทำยังไง-_-

�

�

"ดุนักนะ �เอาไปเลย!!!" �หนังสือเล่มหนาถูกยื่นมากระแทกตัวจนทำเอาจียงแทบจุก �ส่วนเจ้าของหนังสือนะเหรอเดินทำหน้างอไปนู้นแล้ว �จียงอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มบางๆและส่ายหัวน้อยๆกับอาการขี้งอนของเพื่อนสนิท �เค้ารีบวิ่งไปให้ทันบอมมี่ที่เดินอยู่ข้างหน้าก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างไปจับมือเรียวของเธอไว้

�

�

"งอนอะไรบอมมี่"

�

�

"ก็นายดุฉันนี่!!"

�

�

"ที่ดุก็เพราะกลัวจะสะดุดล้มหรอกน้า"

�

�

"เห็นฉันซุ่มซ่ามขนาดนั้นเลย?"

�

�

"เธอนะมันยิ่งกว่าซุ่มซ่ามซะอีกยัยเซ่อ" �บางทีถ้าเค้ายอมสงบปากสงบคำตัวเองบอมมี่ก็คงจะไม่ตีเค้าแบบนี้หรอกจริงไหม-_-

�

�

"โอ๊ยๆ ล้อเล่นน่าบอมมี่" �เค้ารีบพูดก่อนที่ตัวเองจะเจ็บมากกว่าเดิม �ถึงแม้คนข้างๆจะยอมหยุดตีแล้วก็ตามแต่ก็ยังไม่วายขมุบขมิบปากอิ่มบ่นเค้าอีกเช่นกัน^^

�

�

"วันนี้อยากไปไหนไหม?" �เค้าหันไปถามบอมมี่เมื่อเดินมาถึงรถแล้ว �บอมมี่ชะงักทำหน้างงน้อยๆมาให้เพราะปกติแล้วจะเป็นเธอมากกว่าที่จะอ้อนให้เค้าพาไปไหนมาไหน �แต่พอโดนเค้าถามแบบนี้ก็คงจะรู้สึกแปลกๆมั้ง

�

�

"นายกินอะไรผิดสำแดงมาแน่เลย-_-" พูดอย่างเดียวไม่พอมีทำหน้าครุ่นคิดพิจารณาเค้าอีกต่างหาก-_-�

�

�

"เถอะน่า จะไปไหนไหมถ้าไม่ไปจะได้กลับบ้าน-_-"

�

�

"ไปซิ!!แต่ขอคิดก่อน" �อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มบางๆเมื่อเห็นใบหน้าหวานๆกำลังขมวดคิ้วครุ่นคิดอย่างหนักว่าจะให้เค้าพาไปไหนดี �แต่ก่อนที่บอมมี่จะตอบเค้าก็ดันมีเสียงเรียกคุ้นหูของใครซักคนขัดขึ้นมาซะก่อน

�

�

�

"บอมมี่?" � เสียงเรียกทุ้มหูที่ห่างหายไปนานจนเกือบจะลืมไปแล้วเรียกให้หญิงสาวหันกลับไปมองอย่างไม่แน่ใจในความคิดตัวเอง �และก็ดูเหมือนว่าคนที่เรียกเองก็ดูจะไม่แน่ใจเช่นกัน แต่คนที่ไม่ได้โดนเรียกอย่างเค้ากลับมั่นใจทันทีที่ได้ยินเสียงนั่น และยิ่งมั่นใจมากกว่าเดิมอีกในเมื่อเค้ายืนหันหน้าเข้าหาคนที่เรียกเพื่อนสนิทของเค้าอยู่

�

�

"โอป้า?" เสียงแผ่วเบาจากหญิงสาวตอกย้ำได้ดีว่ารู้จักกัน �แผ่วเบาจนแทบจะกลืนหายไปแต่คนที่อยู่ใกล้ๆอย่างเค้ากลับได้ยิน �เสียงหวานที่แผ่วเบาและสั่นน้อยๆ

�

�

"บอมมี่จริงๆด้วย^^" �รอยยิ้มอบอุ่นถูกวาดขึ้นบนโครงหน้าเข้มของชายหนุ่มคนนั้น รอยยิ้มที่ทั้งเค้าและบอมมี่คุ้นเคยดีอยู่ช่วงหนึ่ง

�

�

"ดงอุกโอป้า"

�

�

"อืม โอป้าเอง^^" �กลับมาแล้วซินะชเวดงอุก �คนตรงหน้าเป็นญาติฝั่งพ่อกับเพื่อนสนิทของเค้าอย่างท็อป �เป็นผู้ชายที่เค้าเคารพมากๆและเป็นรักแรกของเพื่อนสนิทเค้าด้วย��กลับมาแล้วซินะแฟนคนแรกของบอมมี่. รักแรกของบอมมี่

�

�

�

�

�

� � � �จียงแทบจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ตั้งแต่ที่เค้าขับรถกลับมาจากมหาลัย �ดงอุกฮยองบอกว่าจะพาบอมมี่ไปทานข้าวแล้วจะพามาส่งที่บ้านเอง �เค้าก็เลยขับรถออกมาก่อนแล้วปล่อยให้บอมมี่ไปกับดงอุกฮยองแทน �กลายเป็นว่าตอนนี้เค้ากลับมานั่งกระวนกระวายแทนว่าเมื่อไหร่บอมมี่จะกลับมา �ก็ไม่ได้อยากให้ไปหรอกแต่ไม่รู้จะห้ามยังไง �จะให้ห้ามในฐานะเพื่อนก็ใช่เรื่องเพราะอีกฝ่ายเป็นถึงรักแรกด้วยซ้ำ �ถึงแม้ว่าจะเลิกกันไปแล้วก็เถอะแต่ขึ้นชื่อว่ารักแรกยังไงก็ลืมไม่ลงอยู่ดี

�

�

�

�

� � � �มือหนาของเค้าค่อยๆหยิบไอโฟนเครื่องสวยมาวางไว้ตรงหน้า �อยากจะโทรไปถามแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดว่ายังไง �อีกอย่างที่ชัดเจนในความคิดจนอยากโทรไปขัดเพราะกลัวว่าจะกลับมาคืนดีกัน �จนสุดท้ายเค้าก็กดโทรออกหาบอมมี่ไปจนได้

�

�

ตื้ดๆ. ตื้ดๆ

�

�

(จียงอ่า) � อดสะดุ้งน้อยๆไม่ได้เมื่อเสียงหวานๆที่คุ้นเคยดังลอดมาจากโทรศัพท์ �แอบกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอไปอึกใหญ่ก่อนจะพูดออกไปทั้งๆที่เสียงยังดูไม่มันคง

�

�

"บอมมี่"

�

�

(ว่าไง โทรมาเป็นอะไรหรือเปล่าเสียงนายดูแปลกๆนะ)

�

�

"เปล่าหรอก" �และก็เป็นอีกครั้งที่จะต้องยิ้มบางๆออกมาเมื่อรู้สึกว่าบอมมี่ใส่ใจเค้าเหลือเกิน �นึกไปถึงหน้าหวานๆที่บัดนี้คงขมวดคิ้วน้อยๆเมื่อพูดกับเค้า �เสียงที่พูดคุยเจือด้วยความเป็นห่วงเสมอเมื่อเค้ามีท่าทีที่แปลกไป �แม้คนอื่นจะไม่ค่อยสังเกตุแต่บอมมี่มักจะรู้เสมอ

�

�

(ไม่สบายเหรอ?) �เสียงเบาหวิวที่ทำเอาใจสั่นอย่างห้ามไม่ได้ �ทำไมเค้ายังจะต้องรอเวลาที่จะพูดมันออกไปด้วย �ถึงไม่ได้เป็นอย่างที่หวังก็ขอแค่ให้รับรู้ไว้ก็พอไม่ใช่เหรอ? �หลังจากตัดสินใจได้แล้วและคงไม่คิดจะรออะไรอีกประโยคที่ตั้งใจว่าจะพูดมาตั้งนานก็ถูกส่งออกไปตามสายถึงปลายสายที่รับฟังอยู่ที่ไหนซักแห่ง

�

�

"รักนะ"

�

�

(เห?) �แอบยิ้มกับตัวเองน้อยๆเมื่อจินตนาการไปว่าบอมมี่กำลังทำสีหน้าแบบไหนตอนพูดแบบนี้

�

�

"รักมานานแล้วด้วย"

�

�

(จียงอ่า)

�

�

"ก็แค่อยากบอกให้รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ"

�

�

(....)

�

�

"ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ที่ฉันมองเธอเปลี่ยนไปจากเพื่อนสนิทธรรมดา กลายเป็นผู้หญิงที่ทั้งน่ารัก ขี้อ้อน แถมยังงอแงเหมือนเด็กๆอีก" พูดจบก็แอบหัวเราะเบาๆเมื่อในหัวนึกย้อนไปถึงความทรงจำมากมายที่ไหลวนไปมาระหว่างเค้าและบอมมี่

�

�

(....)

�

�

"ก็แค่อยากให้รู้ว่ารัก....รักมากจริงๆ"

�

�

ติ๊ด~

�

�

� � � �จะว่าเค้าขี้ขลาดก็ได้ที่ยังไม่ยอมฟังคำตอบของอีกฝ่ายแล้วกดตัดสายไปเอง �อย่างน้อยเค้าก็ได้บอกให้อีกฝ่ายรู้แล้วแม้ว่าตอนนี้เธออาจจะกลับไปคืนดีกับรักแรกของเธออีกครั้ง �จียงทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาวในบ้านก่อนจะยกแขนขึ้นปิดหน้าบังแสงไฟที่สาดเข้าตา

�

�

"ถ้าไม่รู้สึกเหมือนฉันก็รออีกนิดนะบอมมี่ แล้วฉันจะกลับไปเป็นจียงคนเดิมฉันสัญญา" แม้ว่าจะนอนหลับตาสนิทและยกแขนขึ้นบังแล้ว �แต่หยาดน้ำใสๆก็ยังแต้มอยู่ที่ปลายหางตาของเค้าอยู่ดีให้ตายซิ �ขอเวลาให้ฉันหน่อยนะแล้วฉันจะเป็นจียงคนเดิม �จียงที่เป็นแค่เพื่อนสนิทธรรมดาๆของเธอ

�

�

�

�

ปึง!!!ปัง!!!

�

�

�

� � � �เสียงเปิดปิดประตูที่กระแทกหนักๆตามแบบฉบับที่คนๆเดียวเท่านั้นที่จะกล้าทำเล่นเอาจียงที่นอนนิ่งอยู่ที่โซฟาเด้งตัวลุกขึ้นปาดน้ำตาแทบไม่ทัน �หญิงสาวที่ใครหลายๆคนต่างขนานนามให้เป็บตุ๊กตาบาร์บี้ของมหาลัย �บัดนี้กำลังยืนตัวงอหายใจหอบเหนื่อยจนแทบหมดลม �ใบหน้าหวานๆเหยเกน้อยๆแถมยังมีเหงื่อซึมตามไรผมเต็มไปหมด �รองเท้าส้นสูงคู่สวยพื้นแดงราคาแพงระยับถูกมือข้างหนึ่งเกี่ยวเอาไว้พร้อมๆกับกระเป๋าใบโต

�

�

�

"บอมมี่"

�

�

"น นาย แฮกๆ �น นาย" �มีเรียวยกขึ้นชี้เค้าทั้งๆที่ยังถือรองเท้าอยู่ก่อนที่เจ้าตัวจะตกใจแล้วทิ้งทั้งกระเป๋าและรองเท้าลงพื้นอย่างไม่ใยดี �ขาเรียวยาวที่โผล่พ้นกระโปรงตัวสั้นกำลังก้าวเดินมาหาเค้าช้าๆแถมยังคงหอมหายใจหนักๆอีก �อย่าบอกนะว่าวิ่งมา!!!

�

�

"บอม"

�

�

"อ ไอ้บ้า �อ อีตาบ้าจียง" �ว่าจบก็เอื้อมมือมาก่อนจะส่งกำปั้นเล็กๆทุบอกเอาอักใหญ่จนเค้าต้องจับมือบางยึดไว้ก่อนจะรอให้เจ้าตัวหายอาการเหนื่อยหอบ

�

�

"ค่อยพูดก็ได้ หายใจช้าๆบอม" �จียงบอกให้หญิงสาวตรงหน้าผ่อนลมหายใจลงซึ่งเธอก็ทำตาม � บอมมี่หายใจเข้าออกซักแปปก่อนจะเงยหน้ามามองค้อนจนจียงอดสงสัยไม่ได้

�

�

"ทำไมถึงมองหน้าฉันแบบนั้น-_-"

�

�

"เพราะนายคนเดียวเลยอีตาบ้า!!" �พูดเสร็จก็ทุบเค้าอีกทีจนต้องเบ้หน้าน้อยๆ ก็เจ้าตัวเล่นทุบมาแบบไม่ออมแรงซักนิด แต่เค้ายังไม่รู้เรื่องเลยว่าเจ้าตัวโกรธอะไรเค้านักหนา-_-

�

�

"ถ้านายไม่โทรไปฉันก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก"�

�

�

"ก็..."

�

�

"หยุดฉันยังพูดไม่จบ-_-" �นิ้วชี้จากมือขาวๆยกขึ้นห้ามเมื่อเค้าทำท่าจะเอ่ยปากพูดออกไปก่อนที่เจ้าตัวจะเริ่มสาธยายเรื่องของตัวเองต่อ �ทั้งๆที่เจ้าตัวกำลังทำตาดุใส่เค้าแท้ๆแต่เค้ากลับยกยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆเมื่อบอมมี่พูดออกมา

�

�

"เพราะนายโทรไปฉันเลยไม่ได้กินข้าวเลย แม้ว่าของที่โอป้าสั่งจะเป็นของชอบฉันก็ตาม"

�

�

"...."

�

�

"เพราะนายทำให้ฉันต้องเสียค่าแท็กซี่นั่งรถออกมา"

�

�

"เพราะนายทำให้ฉันต้องรีบวิ่งลงจากรถตอนที่รถติด"

�

�

"เพราะนายทำให้ฉันต้องถือรองเท้าวิ่งเหมือนคนบ้า"

�

�

"เพราะคำพูดบ้าๆของนายในสายทำให้ฉันกลายเป็นคนบ้าแบบนี้" �ปาร์คบอมก้มหน้าลงไปซบกับไหล่อุ่นของจียงโดยที่คนโดนซบมองดูจะยินดีเหลือเกินแถมยังยกมือมากอดเอวบางไว้หลวมๆอีก

�

�

"แต่ช่วยพูดให้ฟังอีกทีได้ไหม �ฉันอยากได้ยินชัดๆอีกที" �และเป็นอีกครั้งที่จียงถูกตากลมโตของบอมมี่เล่นงาน �หัวใจเริ่มเต้นแรงจนเหมือนบ้าคลั่งแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดีเหลือเกินที่ได้ยินแบบนี้ �เค้าค่อยๆขยับมือที่เอวกระชับพื้นที่ให้เค้าและบอมมี่ใกล้กันยิ่งขึ้น �ก่อนจะผละมือข้างหนึ่งมาจับคางมนเชยขึ้นก่อนจะค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าไปประชิดจนปลายจมูกชนกัน �ตากลมมีแวววูบไหวเหมือนกับเค้าแต่ก็ดูน่าหลงไหลไม่น้อย ใกล้กันจนริมฝีปากชิดกับปากอิ่มของบอมมี่ก่อนจะกระซิบเสียงแผ่วทว่ากลับดังก้องไปในหัวใจของทั้งคู่

�

�

"รัก" �พูดไปริมฝีปากก็ขยับชนกันก่อนที่สุดท้ายแล้วจียงจะกดปากตัวเองแนบไปอย่างที่ใจต้องการ �ขยับเชื่องช้าซึมซับสัมผัสหวานๆของคนตรงหน้าอย่างช้าๆราวกับจะบอกผ่านจุมพิตหวานๆนี้ว่ารักมากแค่ไหน �ริมฝีปากอิ่มของบอมมี่ขยับตอบรับกับเค้าจนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาแม้ว่าริมฝีปากยังไม่ห่างออกจากกันก็ตาม

�

�

"รักจริงๆนะบอมมี่"

�

�

"อืม" �ถึงจะถอนจุมพิตออกมาแล้วแต่ก็ยังคงกระชับกอดแนบหน้าผากกับอีกฝ่ายอยู่ �ใกล้จนเห็นความเขินอายจากหญิงสาวที่ทั้งหน้าแดงและเสหลบสายตาวิบวับของเค้า จียงหัวเราะน้อยๆก่อนจะนึกคิดได้ว่าคนในอ้อมกอดไปทานอาหารกับดงอุกฮยองนี่นา

�

�

"นี่เธอหนีดงอุกฮยองมาเหรอ"

�

�

"ไม่ได้หนี แต่วิ่งออกมาดื้อๆเลย"

�

�

"แต่ฮยองเค้า..."

�

�

"นี่ �รักแรกไม่ได้หมายความว่าจะรักตลอดไปนี้แถมนายยังเป็นปัจจุบันกว่าด้วย^^" เพราะน่ารักแบบนี้ไงเลยทำให้เค้าอดไม่ได้ที่จะจุ๊บปากอิ่มๆนั่นอีกที

�

�

จุ๊บ~

�

�

"พอแล้ว ปากช้ำพอดี-///-" จียงหัวเราะเบาๆกับอาการเขินอายของคนในอ้อมกอด

�

�

"อ๋อ อีกอย่างนะโอป้าเค้ามีแฟนแล้ว ที่เค้าพาไปเลี้ยงข้าวเพราะไม่ได้เจอกันนานเฉยๆ" �เค้าดึงบอมมี่ให้นั่งลงที่โซฟาก่อนจะเดินหายไปหยิบกะละมังใบใหญ่ๆมาให้เจ้าตัวแช่เท้า �ก็เห็นบอกว่าวิ่งมาหาเค้านี่นา^^ �เค้าค่อยๆจับเท้าเล็กๆของบอมมี่ลงแช่ในกะละมังอย่างเบามือแต่ก็โดนบอมมี่ขัดไว้ก่อน

�

�

"ไม่ต้องหรอก ฉันทำเอง" �มือเรียวดึงมือเค้าไว้เมื่อเห็นเค้าทำท่าจะยกเท้าของเธอมาถูให้ จียงส่ายหน้าเบาๆก่อนจะยกยิ้มน้อยๆให้คนตรงหน้า

�

�

"ไม่หรอก ฉันอยากลองทำให้คนที่ฉันรักนะ^^" ว่าจบก็ก้มไปทำต่อโดยมีเสียงอู้อี้ตอบว่สขอบคุณกลับมาแถมพอซับเท้าให้เจ้าตัวเสร็จยังได้รางวัลเป็นริมฝีปากนิ่มๆที่ประทับข้างแก้มอีกต่างหาก^^ �สุดท้ายแล้ววันนี้เค้าก็ได้สารภาพรักกับบอมมี่อย่างจริงจังซักที �แม้มันจะไม่โรแมนติกเท่าไหร่ก็เถอะ-_- �ว่าแต่ยัยนี่...........

�

�

�

�

�

�

�

�

"บอมมี่ เธอยังไม่ได้บอกเลยว่าคิดยังไงกับฉัน-_-" �ก็ไม่ได้อยากขัดบรรยากาศหวานๆตอนนี้หรอกนะ แต่ก็อยากได้ยินไง แล้วทำไมบอมมี่ถึงทำหน้าเอือมๆแบบนั้นละ

�

�

"จียงพาโบ-_-" �ว่าจบก็สะบัดหนีไปทางอื่นเฉยเลย เฮ้ย!!!จบแบบนี้ไม่เคลียร์นะครับคุณบอมมี่-_-!!!

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

แล้วใครเค้าบอกว่าจบกัน จียงพาโบ-_-******

�

�

�

�

�

�

�

�

�